ZEHMERİYSE – Ali Ekber KUBAD (Şiir)

Giydimi beyaz gelinliğini, ÇATALDAĞ

Poyraz çaldımı ıslığını KALEDEN

Kürtük kapattımı yolu IŞŞIK ÇOBANDAN

Çöktüyse üzerine duman GÜRGENİN

Keklikler üşüştümü çermelere GÖZ’ e

Ayamda ZEHMERİYSE

Bakar kapanmış karlı yollara

Bükük belli uzun boylu adam

Naylon pencereli evden

Uzaklara umutsuzca

Siler puslu gözlerini

Nasırlı elleriyle

Kederli

Söylenir içinden

Gurbeti

Hasret kaldıklarını

Başlar derin öksürük

Hıçkırıklara boğularak

Alır dizine şapkasını

Dalar rüyasına

Kar erir yol açılır

Tabip gelir

Derman elinde

Dönerler uzaklardaki

Oğullar, gardaşlar, bacılar

Belki yaya, belki bir motor kasasında

Parmakları kesen fileler içinde

Belki nar, belki portakal

Şifa sayılır zehmeride

Sarılırken gardaşa, bacıya,yavruya

Düşer dizindeki şapka

Kararır naylon pencereler

Söner ocaktaki ateş

Bir daha yanmaksızın

Kalır geride

Tüfeği, tabakası, çakısı

Onurluca bir yaşamı

Birde götüremediği yoksulluğu

Ali Ekber KUBAD (Fayatoğlu)